به نام خدا

سلام بر شما

مطلب خوبي نوشته ايد. به نظر من فلسفه عشق و محبتي كه بذر آن در نهاد آدمي گذاشته شده و ما سزاوار است كه آن را پرورش دهيم، اين است كه به سوي معشوق كل و حقيقي ره بسپريم. مسير اين رهسپاري اين گونه است كه ما به هرچه دل مي بنديم و عشق مي ورزيم، اشباع نمي شويم و چون سرابي مي ماند كه تنها بر تشنگي ما مي افزايد. ما اگر بخواهيم كه به بني نوع خود نيز عشق بورزيم، در صورتي معنا خواهد داشت كه آنان را متعلق به معشوق كل يعني خداي تعالي بدانيم و گرنه چه معنا دارد، ما غرور خود را بشكنيم و حتي هستي خود را فداي كسي بكنيم كه از بين رفتني است و خود به طور مستقل از خدا براي ما هيچ كاري نمي تواند بكند؟

بسنده كنم.

موفق باشيد و عاشق